Pedro Lembrando Inés / Poca cosa tens

Pedro lembrando Inés
–
Em quem pensar, agora, senão em ti? Tu,
Que me esvaziaste de coisas incertas, e trouxeste
a manhã da minha noite. É verdade que te podia
dizer: «Como é mais fácil deixar que as coisas
não mudem, sermos o que sempre fomos, mudarmos
apenas dentro de nós próprios?» Mas ensinaste-me
a sermos dois; e a ser contigo aquilo que sou,
até sermos um apenas no amor que nos une,
contra a solidão que nos divide. Mas é isto o amor:
ver-te mesmo quando te não vejo, ouvir
a tua voz que abre as fontes de todos os rios,
mesmo esse que mal corria quando por ele passámos,
subindo a margem em que descobri o sentido
de irmos contra o tempo, para ganhar o tempo
que o tempo nos rouba. Como gosto, meu amor,
de chegar antes de ti para te ver chegar:
com a surpresa dos teus cabelos, e o teu rosto de água
fresca que eu bebo, com esta sede que não passa.
Tu: a primavera luminosa da minha expectativa,
a mais certa certeza de que gosto de ti, como
gostas de mim, até ao fim do mundo que me deste.
Pedro recordando a Inés
¿En quién debería pensar ahora, si no en ti? En ti,
que me liberaste de incertidumbres y trajiste
la mañana a mi noche. Es cierto que podría
decirte: «¿Cuánto más fácil es dejar que las cosas
no cambien, ser lo que siempre hemos sido, cambiar
solo en nosotros mismos?». Pero me enseñaste
a ser dos; y a ser contigo lo que soy,
hasta que seamos uno solo en el amor que nos une,
contra la soledad que nos divide. Pero esto es amor:
verte incluso cuando no te veo, escuchar
tu voz que abre las fuentes de todos los ríos,
incluso este que apenas fluía cuando lo pasamos,
subir la orilla donde descubrí el significado
de ir contra el tiempo, para ganar el tiempo
que el tiempo nos roba. Cuánto me encanta, mi amor,
llegar antes que tú para verte llegar:
con la sorpresa de tu cabello, y tu rostro de agua fresca
que bebo, con esta sed que nunca sacia.
Tú: el manantial luminoso de mi espera,
la certeza más cierta de que te amo,
como tú me amas, hasta el fin del mundo que me diste.
Ben poca cosa tens:
La taula i uns quants llibres,
l’enyor d’ella, que és lluny
i tampoc no l’oblides,
i aquest silenci, dens
de paraules no dites.
Si ara escrius, a recer
de tanta melangia,
et perdràs pels camins
d’una tristor benigna,
la veu se’t tornarà
poruga i malaltissa
i a cada mot creuràs
que perds un tros de vida.
Deixa-ho tot. Al carrer
fa una tarda tranquil·la.
Camina. Hi ha gent
per fer-te companyia.
No et refusis a cap
dels horitzons que et criden.
Quan tornis, tot serà
més assenyat i digne.
No hauràs oblidat res
–no és més lliure qui oblida–,
però duràs les mans
plenes de llum fresquíssima.
Tienes poco:
La mesa y unos cuantos libros,
la añoranza de ella, que está lejos
y no la olvidas,
y este silencio, denso
de palabras no dichas.
Si ahora escribes, al abrigo
de tanta melancolía,
te perderás por los caminos
de una tristeza benigna,
la voz se te volverá
miedosa y enfermiza
y en cada palabra creerás
que pierdes un pedazo de vida.
Déjalo todo. En la calle
hace una tarde tranquila.
Anda. Hay gente
para hacerte compañía.
No rechaces ninguno
de los horizontes que te llaman.
Cuando vuelvas, todo será
más sensato y digno.
No habrás olvidado nada
–no es más libre quien olvida–,
pero llevarás las manos
llenas de luz fresquísima.
“Pedro lembrando Inés” es un poema de Nuno Iudice -el más conocido poeta portugués actual, profesor en Lisboa y articulista, Premio Reina Sofía de Poesía Iberoamericana en 2013- donde el yo poético habla sobre el tú poético, el otro elemento de una relación amorosa.
Dirigiéndose al tú lírico, se leen las reflexiones y las explicaciones sobre las cualidades del tú y del mismo amor que se profesan; pura invención lírica y hermosas palabras, idealización del encuentro y del amor humano.
“Poca cosa tens” es un poema de Miquel Martí i Pol -poeta, escritor y traductor español en lengua catalana, de los más leídos en esta lengua- que presenta una situación a partir de la soledad que produce una pérdida sentimental.
A partir de ese estado de pesar, el yo poético anima al tú sufriente a establecer contacto humano sea como sea, lo que contribuirá a su mejora.
Este texto aparece leído en la película Muy lejos (Molt lluny, de 2025 y dirigida por Gerard Oms y protagonizada por Mario Casas, además de ganadora de diversos premios), leído en el Instituto Cervantes de Utrech; el protagonista personifica una búsqueda de su propia identidad en medio del contacto con los demás; un ejemplo muy apropiado de literatura comparada.
26 de septiembre se ha celebrado el Día Europeo de las Lenguas, como homenaje a la riqueza lingüística de Europa, con el objetivo de fomentar y proteger la diversidad cultural y lingüística de los europeos; un elemento más que conforma la identidad personal y social y el patrimonio que nos construye.
Gracias a María Matamoros, compañera de nuestro Centro durante mucho tiempo, y a Biel Seguí, profesor de Filosofía en Palma, por la lectura de estas dos composiciones.
















